- Hele bir soruyorsun da, ana! Daha ne olmalı ki! Sen, menin doğma anam, hiç beni düşünmedin. Sana sadeceAltın olsun, var olsun. Neden, anne? Sen neneme, o nuranî yapmalarında okşamak yerine kime çektin, kime? Neden beni, kendi oğlunu uçurumdan kurtarmak yerine, biraz da oraya itələdin? Sen anasın. Benim kulağımı zamanında bursaydın, belki de bu kadar alçakça ihanet etmezdim. Anamsan, canımsın. Ama seni ölünce bağışlayabilir bilməyəcəyimdən korkuyorum. Kendimi af etməməyimdən, kendime nefret etmeyimden, kendi gözümde bir hiç olmağımdan korkuyorum. Ben kızımın hasretinden ölüyorum, biliyorsun ?! Yok. Benim balamdan dolayı burnumun ucu burkulur, hissediyorsun ?! Yine yok. Kaş zerre kadar beni düşünmüş olaydın.