Bu zərifliyin, bu poetik yüngüllüyün, xəfifliyin bizim poeziya
mızda köklü ənənələri var, onlar Heyran xanımın, Aşıq Pərinin,
Natəvanın, Kəminənin, Aşıq Bəstinin, cəmi bircə beyti ilə ədəbiyyat
tariximizdə işıqlı və eyni zamanda həzin bir iz qoyub getmiş Ağa
bəyim Ağanın ("Əfsus ki,Yarım gecə gəldi, gecə getdi, heç bilmədim
ömrüm necə gəldi, necə getdi") yaradıcılğından süzülüb gəlir. Mədinə
Gülgün poeziyasında xalqımızın qəhrəman qızı Mərziyə Üskuyinin
"göz yaşları" odludur, mübarizə əzmindən doğur və mübarizəyə
çağırır, lakin o göz yaşları başqa bir уегə yox, "güllərin ləçəyinə" axır.
<font dir="auto" style="vertical-align: inherit;"><font dir="auto" style="vertical-align: inherit;">Bu zarafet, bu şiirsel hafiflik, bu incelik şiirimizde köklü geleneklere sahiptir; bunlar, tek bir mısrayla ("Ne yazık ki gecenin yarısı geldi, gece geçti, hayatımın nasıl gelip geçtiğini hiç bilemedim") edebiyat tarihimize parlak ve aynı zamanda hüzünlü bir iz bırakan Heyran Hanım, Aşık Pari, Natavan, Kamina, Aşık Bastı ve Ağa Beyim Ağa'nın yaratıcılığından gelir. Medine Gülgün'ün şiirinde, halkımızın kahramanı Marziye Uskuy'un "gözyaşları", mücadele azminden ve mücadele çağrısından doğan ateşli bir gözyaşlarıdır; ancak bu gözyaşları başka bir âleme değil, "gül yapraklarına" akar.