O zaman Əlizaman hələ qəssab "şəyirdi" idi, o köhnə göy motosikletini minib işə gedirdi, o motosikletin üstündə də işdən qayıdırdı. Özü demişkən, toqqasınınAltını bərkidəndən sonra başlayırdı oxumağa. Həmişə də "Sarıköynək" oxuyur-du. O zamanlar, bəlkə də, bu kənddə Əlizamandan savayı o mahnını oxuyan yox idi. Səsini başına atan kimi də Nina Vasil-yevna başını doqqazdan içəri salardı, gülə-gülə, apyat aryoş?

- deyib gedirdi.

Əlizaman sonradan dəyişdi. Hərdən fikirləşirdi ki, bəlkə, elə Əlizamanın dəyişməsinə o, özü bais olub?

Sən demə, Məmmədağa da buradaymış... Büzüşüb

"Belorus"a söykənmişdi...

- Sən burada neyniyirsən ə? sürücü onu dindirəndən sonra Ayna xanım da onu gördü və bu gün ikinci dəfə Ayna xanımın gözləri yaşardı.

Məmmədağa mənə çox kömək elədi, - Ramazan dedi,

çox kömək elədi...

Ayna xanım isə anlaya bilmirdi ki, niyə bu Məmmədağanı dəli hesab eləyirlər? O, toya da gedə bilərdi, yeyərdi, içərdi, oynayardı. Amma o, bu camaatın ölüsündən də üz döndərdiyi bir adama qəbir qazmağa gəlmişdi, bəlkə, elə bu da dəlilikdir...

Ramazanın "Belorus"un çalovuyla qəbiristandan bir xey-li aralıda qazdığı çalaya qəbir də demək olmazdı, hər halda, cənazəni bu çalaya uzatdılar, elə bil, bu meyitə yiyə durmuş Ayna xanımın dili da bundan sonra açıldı.