Qadın qardaşının əlindən tutub qəbirdən çıxandan sonra Ramazan ondan bir söz də soruşdu. - Ayna bacı, məsləhət bilirsənsə, dedi, - qəbiri düzdü-yüm, heç yeri də bilinməsin. O, bu təklifin niyə ortaya atıldığını bilsə də dillənmədi... Ramazan da "Belorus"un gümüş kimi parıldayan ağzıyla qəbiri düzləmədi, qəbirin yerində qalan təpə də onun yadına saldı ki,Altında insan uyuyan bu torpağın üstünə su da tökmək lazımdı... Bu su da ölünün arzularını göyərtmək üçündü! Hər halda, belə deyirlər! Deyirlərsə, niyə inanmayasan? Sən demə, Ramazan buraya bir bardaq da su gətiribmiş. Qəbirdən aralanmaq məqamı gələndə Ayna xanım bir də ona təəssüfləndi ki, bu dörd kişidən heç biri ölüyə fatihə verə bilmədi. O, özü isə, haçansa əzbərlədiyi bu Quran surəsini unutmuşdu. Toyun çal-çağırı isə onu fikrini cəmləməyə qoymurdu. Evə piyada qayıdırdılar. Qabağa Ramazan düşmüş-dü, ortada gələn Ayna xanımın qolundan qardaşı tutmuş-du. Məmmədağanın hələ dəstədən ayrılmadığını, arxadan gəldiyini Ayna xanım hiss eləyirdi... Sürücu isə artıq təcili yardım maşınını kənddən çıxart-mışdı. Gecə yarıdan keçəndən, ay doğandan sonra qəbiristana, Əlizamanla vidalaşmağa bir adam da xəlvət gəldi, amma o, qəbiristanın daş barısı arasında təzə qəbir tapa bilmədi. Hara getdisə, onu təzə qazılmış torpaq iyi vurmadı. Məəttəl, qal-mışdı. O, Əlizamanın doğmaca qardaşı Heydər idi... HAŞİYƏ: Bu hadisədən üç il sonra kəndə gələndə və üç gün kənddə qalmalı olanda, bu üç günün üçündə də hara getdimsə, mənə Əlizamanın qətlindən danışdılar. Elə bil, bu üç ildə bu kənddə heç bir hadisə olmamışdı...